Hiztegia

A | B | C | D | E | F | G | I | J | K | L | M | N | O | P | R | S | T | U | V | X | Z
mina-zúlo
miñ
minazuluak
© Jaione Isazelaiaren bilduma
mina-zúlo, mina-zulúa. (c). izena. El agujero de la mina. Zulo bat eiñaz baldin badoia, aitza zulatuaz, da minerala etariaz, ba mína zulúa; mina-zúluak esaten jau emen ezautzeittunei. Don.
minbéra, minbería. (b). izena. Min zorrotza ematen duena.   Que produce dolor físico agudo. Almorranak oso minberak die. minbéra éuki zerbait, minbería éuki zerbait. (b). esapidea. MINBÉRA. Tener dolorido. Minberia daukat orkatillia. Ik. mingárri.
minberátu. (c). da aditza. Minbera bihurtu.   Enconarse un dolor o una herida. Uretan ibilli naiz da ixa itxixan neukan eridia minberatu jat.
minbízi, minbizíxa. (d). izena. Cáncer. Minbizixa euki eban arek. Mertz. Oso adinekoek bakarrik. Sin. bizixán, kántzer, lontzena.
mínddu. (b). da-du aditza. Dolerse, hacer doler. Etza ba nerekin mindduta egongo lengunekuagaittik./ Eskua mintzen jata pelotan./ Etzaittut minddu nai.
minéral. 1. mineral, minerála. (c). izena. MIÑERAL. Minerales en polvo o en grano con los que se abonan prados y labradíos. Miñeralakin ondo abonau ezkero bedar fiñaua etortzen da./ Miñeralak urrian preziuan dare. Adinekoek MI Ik. ongárri, abonu. 2. mineral, minerála. (b). izena. Meha-harria.   Mineral. Zulo bat eiñaz baldin badoia, aitza zulatuaz, da minerala etariaz, ba mina-zulua. Don.
minéro, minerúa. (b). izena. Minero.
mingáinluze, mingáinluzia. (c). adjektiboa. Isilik euki beharrekoak gordetzen ez dakiena.   Indiscreto en el hablar. Ari eziozu baezpada be ezer kontau, mingainluze samarra da ta. Lit.: "de lengua larga". komentario 1
mingáiñ.
mingaiña
© Jaione Isazelaia
1. mingáiñ, mingáiña. (a). izena. Mihina. Lengua. Mingaiña etara dost lotsagabe orrek.  miñ eta mingaiñ Sin. gisa entzun ohi dira sarri. 2. mingáiñ, mingáiña. (a). izena. Mihinaren goi partea.   La parte superior de la lengua. Zuri-zurixa daukat mingaiña. 3. mingáiñ, mingáiña. (a). izena. Ganadu mingaina, jaki ezaguna.   Lengua de vacuno. Mingaiña saltsan jan giñuan.
mingárri, mingarríxa. (c). adjektiboa. Doloroso, -a (zentzu ez fisikoan). Mingarrixa da ikastolako umiei erderaz entzutia. Ik. minbéra.
míngor, míngorra. (c). izena. gallinago gallinago. Becacín. komentario 1 Sin. istíngor.
mingor txiki, mingor txikíxa. (c). izena. lymnocryptes minimus.. Agachadiza chica.
mingura. Ik. miúra.
minitu. Ik. mínutu, -o.
mínpeko, mínpekua. (c). izena. Frenillo de la lengua. Minpekua apurtu jako. mínpekoik ez éuki. (c). esapidea. MINGAIÑIAN ARIRIK (ERDOIRIK) EZ EUKI (ANTZ.). No tener pelos en la lengua. Arraiñua! Kontzejal berrixorrek eztauka minpekoik.
minsor, minsórra. (d). izena. Dolor poco agudo pero constante, sordo. Estomaguan minsorra sentitzen dot joan dan egunetan.
mintei, mintéixa. (c). izena. MITTEI, MUTEI, MUNTEI.. Mintegia.  Semillero. Azixa ereitten da minteixan da gero landarak beste leku batera aldatzen die. Sin. bibero. Ik. semíllara. Auntza dabillen minteixa eta andriak gobernautako errixa bixak gaizki. (d). esaera. Esaera arkoia. Gure amak (Klem.) dino Antzuolako andre batek esan ohi zuela.
mintz, míntza. (c). izena. Membrana que envuelve al huevo, a la castaña, etc. Gaztaiñak, mintza kendu ezian, mikatz samarrak jartzen die. Ik. sur-míntz.
mínutu, -o, mínutua. (a). izena. MINITU. Minuto.
1. miñ. 1. míñ, míña. (a). izena. Daño, dolor. Min daukanak ai esaten dau. esaera. (Lar Antz). miñ artu. (a). du aditza. Hacerse daño. Miñ artu dot belaunian. miñ emun. (a). dio aditza. Causar daño. Zapatiak miñ emuten dost. Erdararen eraginez "Miñ eiñ" entzuten da gero eta gehiago.