Hiztegia
kaskarrálde, kaskarraldía. (c). izena. Burualdea. La zona de la cabeza. Maixuak makillia pasiatzera etaratze zebanian ezkiñuan kaskarraldian otzik izaten.
kaskarráldi, kaskarraldíxa. (c). izena. Osasun edo eguraldi txarreko aldia. Amak sekulako kaskarraldixa pasau zeban joan dan udan./ Biar ona baiña domekarako kaskarraldixa ei dator.
kaskarréko, kaskarrekúa. (b). izena. KOSKORRÉKO. Golpe agudo en la cabeza, propinado con un palo, la yema de los dedos, etc., o por descuido contra algo. Ate-markua jota kaskarreko ederra artu dot./ Makiña bat kaskarreko artu giñuan eskolan.
komentario 1
kaskáu. (b). aditza. Cascar(se). Arrautza geixenak kaskau egin jat bidian.
Arrautzez, batik bat. kaskáuta egon. (b). esapidea. Zoro samartuta egon. Orrekin abil ba? Ori ziero kaskauta jaok.
kásk éiñ. (c). dio aditza. (adierazkorra.) Txakurrak heldu. Morder el perro. Txakurrai berai aintze jakonian kask esan eitte jako, baiña. “Kaxk eixok orri, kaxk”, ganauei ero. Don. Ik. eldu.
kásket. komentario 1 1. kasket, kaskéta. (c). izena. Kasketaldia. Ventolera, capricho. Ume txikixak kasketak eukitzeittue. Sin. kasketáldi. kaskétak émon. (c). esapidea. Ik. kasketáldi. 2. kasket, kaskéta. (d). adjektiboa. Kasketosoa. Beti, izakeraz danian, kasketa: ori kasket bat dok. Klem.
Sin. kasketóso.
kasketáldi, kasketaldíxa. (b). izena. Ventolera, capricho. Kasketaldixak emoten dotsanian bi ero iru egun egoten da iñoi kasoik eitteke./ Jentiai bentanatik ura botatzia, kasketaldi oixe dauka aspaldixan.
KASKETALDIXA(K) EMON, gehienetan. ZER edo ZERK emon, bietara. Sin. kasketada, kasket. Ik. txabetáda.
kasketóso, kasketosúa. (c). adjektiboa. Kasketaldiak izan ohi dituena. Buruan sartutako gauza bitxiak egin zalea. Aldi berean, inoiz, tematia, bereari eutsi zalea. Persona a la que le dan ventoleras. A su vez, terco. Etxakixat zela artuko daben; kasketoso utsa dok eta kapaz dok danak aizia artzera bialtzeko./ Ari gauza bat buruan sartzen bajakok eingo jok, ain dok kasketosua eze.
Sin. kasket.
kásko. 1. kásko, káskua. (a). izena. Buru babesgarria. Casco. Kaskua bia da karreria korritzeko.
2. kásko, káskua. (b). izena. Botila hutsa. Gero ekarri kaskua.
3. kásko, káskua. (d). izena. Hitz konposatuaren bigarren osagai bezala, zatia, puxketa. Cascote. Teilla-kaskuak botaittue basarriko bidia gogortzeko./ Ladrillo-kaskoz beteta zeuan poligonua.
4. kásko, káskua. (d). izena. Pezuña de animal. Kaskuak gogortu eitteittu orrek; orrek e ankako pelua gogor-gogor eiñ. Enr. Sin. ankákasko. Ik. ápatx.
kaso, kásua. (c). izena. Gertaera bitxia. Jakin dozue Uberan pasau dan kasua?/ Kasua pasau jakon Pellori. Sinistia be.
Artikulo 33, (entzundakoari) kasoik pez. esaera. "Norbaiti kasorik ez egiteko aholkua ematen zaionean esaten da. Zu lasai, orrekin artikulo treintaitres, kasoik pez." (Lar Antz). káso eiñ. (a). dio aditza. Hacer caso a algo o alguien. Eztost kasoik eiñ parian pasauta./ Lapikuai kaso eiñ.
kásta. 1. kasta, kastía. (b). izena. Casta, raza. Uberako mutillak egundoko kastia dauke./ Kasta oneko txakurra da zuena.
2. kasta, kastía. (c). izena. Jatorria, ondorengo esapidean: ALAKO LEKUTAKO KASTIA IZAN. Halako jatorrikoa izan. Oñatiko kastia za zu be orduan. Mertz.
kastáko, kastakúa. (c). izenlaguna. Kasta onekoa; Pertsonez zein animaliez. De casta, castizo. Zuen alaba txikixak pe kastakua emoten jok.
kastataráko, kastatarakúa. (d). izena. Arrazatarakoa; Ugalketa eginkizunerako izendatua dagoen aberea. Animal destinado a la reproducción. Kastatarako ba laga leikek billotx bat adarittarako, ero txal bat ixkotarako, serbitzeko ero. Klem./ Ixko au oso politta da ta kastatarako laga biou.
KASTATARAKO IZAN, KASTATARAKO LAGA... Ik. kasta-txákur, kastígau. 1. kasta, kastía. (b). izena. Casta, raza. Uberako mutillak egundoko kastia dauke./ Kasta oneko txakurra da zuena.
kasta-txákur, kasta-txakúrra. (c). izena. Perro de casta. Asko balio daben kasta-txakurrak izaittu Juliok.