úrriñ
úrriñ. 1. urriñ. (a). adberbioa. Urrun. Lejos. Urrin bizi die. Ant. gertu, ur. eréiñ. (a). du aditza. ERÁIÑ, ERIÑ (OS.). Sembrar. Se dice cuando se hace a voleo. Sin embargo cuando se deposita la semilla en un agujero: sartu Akaberaik ezeukan garixan lanak, akaberaik ez. Eriñ, zimaurtu, jorratu, ebai, metatu urrin bárik. (c). esapidea. Gutxi gorabehera, hurbil. Oiñezkero amarrak izango die urrin barik./ Orrek berrogei urte bai, urrin barik./ Zuen mutikua saltsan bazan guria be urrin barik ibilliko zuan.
2. urríñ, urríña. (d). adjektiboa. Urrutikoa. Lejano. Baserri arek oso urriñak die. Klem./ Orrek eta gu senide urriñak ga.
Sin. urriñéko. úrriñen, úrriñena. (d). adjektiboa. Urrutiena. El más lejano. Lezaso da Osintxuko etxeik urriñena./ Baserri danetara joate giñan gabon eskian baitta urriñenera be.
Ant. urren.