tirátu
tirátu. (Leintz) TIRETU (LEIN.). 1. tirátu. (b). dio aditza. Tirar, estirar. Ezidazu praketatik tiratu. Ik. tira eiñ. 2. tirátu. (b). aditza. TIRETU. Motor bat indartsu ibili. Ostera tiretu, lauen zerbaitt baiñe aldatz goran bapez, astuaz be hareaz baiño aguruau. (AA ArrasEus, 208. o.)
3. tirátu, tirétu. (b). du aditza. Tximiniak kea kanpora atera. Tirar una chimenea. Ze moduz tiratzen dau zuen tximinixiak? 4. tirátu. (b). dio-du aditza. Tiroa bota. Disparar. Txantxangorrixei be tiratzen dotse azkenian./ Anporretatik pe tiratzen oskuen guri. Fran./ Tiratu neban ilunetara ta basurdia jo. Sin. tiro eiñ, tirua bota. 5. tirátu, tirétu. (d). aditza. Errementaritzan, tresna bati ahoa atera. Galtzairuzko llanta bat pegatze akon aixkoriai, tta a gero a tiratu mallukiakin jota, ta gero tenplau. Inaz.
6. tiratu, tirétu. aditza. (Eibar) "Materixala zulo batetik pasau eragiñez, luzetu, mehetu edo neurrixan jarri. Hotzian zein beruan egin leike." (SB Eibetno).
7. tiratu, tiratúa. (b). izena. Cansancio debido un esfuerzo intenso, matada. Kriston tiratua artu najuan muebliak etxetik etaratzen./ Azelakotxe tiratua artu giñuan Aixkorri igotzen. TIRATUA ARTU, gehienbat.
8. tiratu, tiratúa. (c). izena. Zantiratua. Sorbaldan daukat tiratua. Ik. zantirátu.