Hiztegia
otá-lur, ota-lúrra. (c). izena. Lehen otea egondako lurra; lur ona. Tierra donde hubo un argomal, buena para la labranza. Ota-lurrian patata ona eitten zuan.
ota-móltso, ota-moltsúa. (d). izena. Ota-sastraka, orpo bakarretikoa nahiz gehiagotikoa. Argoma, referiéndose a su copa. Bultza eiñ eta ota-moltso gaiñera jausi nitzuan.
Aura be otamoltso majua don. (d). esaera. Pertsona karakter txarreko eta inori onik opa ez dionaz esan ohi da.
Aura be otamoltso majua don.
ótana, ótania. (c). izena. Opil zapala, gutxi harrotua, Arabakotzat jotzen dena. Otana, cierto pan redondo, aplastado, compacto, al parecer de origen alavés. Ogi zuri, Arabakua ero, ogi aplastauoi; otania; arrotu barekua. Klem. Lauko ogixa ere deitzen ei zitzaion.
ótarra, ótarria. (d). izena. Esku-saskia. Cesto. Berak ezpaeukan animoik, istantzerarte ibilli lanian, da artu otarria ta etxera aguro, laga afaixai-tta. Hil.
Ik. kótzara, zésto.
otátxur, otatxúrra. (d). izena. Otadietan erabiltzen zen atxur hortz-luzea. Azada que se utilizaba en argomales. —Ota-ipurdiak sarrittan etara biako zittuan da. Klem. Sin. ondío-atxur.
ótatza, ótatzia. (c). izena. Ota asko dagoen parajea. Argomal. Zuen itturrittik gora, an dago otatzia, an.
otórdu, otordúa. (d). izena. Mahaian eserita egiten den jatordua. Bakaziño guztietan otordu formal bat ezkiñuan eiñ. Sin. jatordu.
ots, ótsa. (b). izena. Zarata. Baten baten ankaotsa entzun da gabian. Hitz konposatuen bigarren osagai bezala bakarrik: Egurrots, euriots, kanpaiots... Bestelakoan zarata