Hiztegia

A | B | C | D | E | F | G | I | J | K | L | M | N | O | P | R | S | T | U | V | X | Z
kóneju, -o
kónpleto
kónpleto, kónpletua. (d). adjektiboa. Completo, completamente. Euskera bat dago lotsagarrixa Bergan, e, lotsagarrixa konpleto. Txotxo-berba konpletua dago Bergan. Mertz./ Arriua burdixan, konpleto, laixak eta be bai, erropia. Irixak, elegantiak, manta ederrekiñ da. Kanpanillak lepuan. Don./ Jaso esaten da ba estruturia gora jasotzen danian. “Etxia ein ddou”, konpleto. Don. Norbait tontoa edo inuzentea dela esateko: Ori inuzente konpletua dok. Ik. kafé kónpleto.
konponbíde, konponbidía. (b). izena. Arazo edo auzi bat konpontzeko bidea.   Componenda, arreglo. Orrek konponbidia badauka./ Nausixakin berba ein ddabe baiña ezta konponbideik ikusten. Ik. arréglu.
konpóndu. 1. konpondu. (a). du aditza. Arreglar. Biar kotxia konpontzera eruan biot. 2. konpondu. (b). da aditza. Arreglarse, amoldarse. Ze moduz konpontzen zate bi umekin?/ Erentzia asuntuan konpondu ezindda dabitz. Ik. jirau, manejau, moldau. itzuli. Ik. itxúli. 3. konpondu. (c). da aditza. Maite harremanak euki, ezkutukoak batik bat. Sankristauan andriakin konpontzen zala zabaldu zuan./ Etzekizun ala? Orrek alkarrekin konpontzen die.