Hiztegia
aixkól-ots, aixkol-ótsa. (c). izena. AIXKOL-OTX. Aizkorak egurra jotzean ateratzen duen zarata. Manuelek dabill aixkol-otsa goizian goizetik. AIXKOL-OTX dio Hilarik. Lapurra gabian iretargittan, aixkol-otxak entzunda, jun bera aintxintxika ta, baiña ies eiñ.
aixkomente. (c). (Oñati) Gehienetan. Egunero ez, baiña aixkomente Berezao aldera faten naiz pasiuan . Ik. agitz, komante.
áixkora, áixkoria. (a). izena. AIZKORA, AXKORA, AZKORA (LEIN.). Aizkora. Hacha. Bergaran aixk- ahoskatu ohi da hitz honetan eta bere eratorri guztietan. Hala ere bada aizk- ahoskatzen duenik.
áixkora-áo, áixkora-áua. (b). izena. El filo del hacha. Arri gaiñian jardun zeban mutikuak eta aixkora-aua akatsez beteta laga zeban. Azen.: aixkóra-áo ere bai.
áixkora-bégi, áixkora-begíxa. (d). izena. Aizkora kirtenarendako zuloa. El orificio de mango del hacha. Zenbat eta kerten senduaua, aixkora-begi zabalaua./ Aixkora-begixa nasaittuta dauka itxuria, ta kertenak urten eitten dotsa. Azen.: aixkóra-bégi ere bai. Ik. laixá-bégi, begi.
áixkora-búru, áixkora-burúa. (b). izena. Aizkoraren atzeko aldea. Parte posterior, la opuesta al filo, del hacha. Aixkora-buruakin sartu nittuan iltzak maillukaik eneukan da. Azen.: aixkóra-búru ere bai
áixkora-kérten, áixkora-kerténa. (a). izena. Aizkoraren heldulekua. El mango del hacha Azen.: aixkóra-kérten ere bai
aizáu. AIZATU.
1. aizáu. (b). da aditza. Haizatu. Haizez bete ganadua eta lehertzeko zorian jarri. Hincharse el ganado. Beixai arbi-atala trabau jako eztarrixan da aizau ein dda. Betenaixuai diar ein biako jako./ Aizautakuan emoten jakon, jaboia urtu balde baten ero ta sartu aotik jaboi-ura, al danik kargauena. Bikarbonatua ta geruao etorriko zien. Eta goma bat estegorrittik, estegorrira barik brantzara sartu, zaku-aundira aiziak etaratzeko, ori be eitten jakon. Don. Jaboi-ura, bikarbonatoa eta tuboaz gain beste laugarren sistima bat ere erabiltzen zen haizatutako ganadua oneratzeko: béixa zúlatzekua: (tubo bat zuan punta zorrotzakin. Don.) urdailetik sartzea. Gurean beixak zulatzeko eztena deitzen zitzaion. 2. aizáu. (c). du aditza. Notizia bat, -jakitea komeni ez dena, gehienetan,- barreiatu. Aventar alguna noticia o asunto, generalmente cuando ésta convendría ser silenciada. Ik ixilik gordetzeko esaixok eta ikusikok; laster aizauko jok erri osuan.
áize. (Angiozar) AIXE (ANG., LEIN., EIB.), AXE. 1. áize, aizía. (a). izena. Viento. Gaur eztabill aizeik. Haizea «ibilli» egiten da. Ik. amillan, atxbítarte égoe, gaillégo áize, gose-áize, ípar, matákabras áize, mendébal, napár-égoe, nórde. Aizia buruan eta ibilli munduan. esaera. (Lar Antz). Pertsona haizetsuei esan ohi zaie, umorez.
Aizia otza dago, baitta illun ere; joan ere nai nuke, baitta egon ere. esaera. "Dena egin nahi, baina ezin aukeratu zer egin." (Lar Antz).
aizía ártzera biáldu. (b). esapidea. Mandar a tomar viento. Aprobau zebanian aizia artzera bialdu zittuan liburuak. Sin. kakatára bialdu. aizia emun. 1. aizia emun. (c). esapidea. Bururatu, gogoak eman. "'Edurra dator Naparruatik' kantatze giñuan aizia emute zoskunian." (Lar Antz) 2. aizia emun. (c). esapidea. Bidea edo adorea eman. Lendik pe eztauka besteik buruan, eta zuk aizia emoixozu gaiñera. aizía etara. (c). du aditza. Haizea korritzen hasi. Aizia etara dau eta bentanak ixtera noia. áiziak artu. (c). esapidea. AIZIAK ERABILI, EUKI, IZAN; AIZIEKIN IBILI. Handikeriazko edo fantasiazko asmoak buruan izan. Llenarse de veleidades, fantasiosos proyectos, etc. Egundoko aiziak artu zittuan loterixia tokau jakonian./ Aixiak darabiz etxetik kanpora iges eitteko. (Etxba Eib). aiziekin ibili. 1. aiziekin ibili. (c). Gogoekin ibili. Taberna bat ipintzeko aiziekin dabil aspaldittik. 2. aiziekin ibili. esapidea. Ik. áiziak artu. 2. áize, aizía. (c). izena. Gogoa, adorea. Baiñe lenengotik pe haixe haundik barik juen nitzuan ta hamalau urteaz profesionalera juen nitzuan. (AA ArrasEus, 198. o.) 3. áize, aizía. (b). adjektiboa. (despektiboa.) Buruarina, txoriburua, haizetsua. Casquivano, -a. Zure alaba ori aize xamarra da. Sin. aizetsu. 4. áize, áiziak. (b). izena. Ume txikiek, haur jaioberriek, batik bat, izan ohi dituzten aupezak, negarra edo loa galtzea ekartzen dietenak. Flatos. Ventosidades que muy a menudo tienen los niños pequeños y por las que se sienten muy molestos hasta expulsarlas. Gure txikixak eztosku lo eitten laga aiziak bota dittuan arte./ Ola negarrez jarduteko aiziak eukikoittu.
aize-górde, aize-gordía. (b). izena. Haizetik babestuta geratzen den lekua. Sin. aize-ezkútu, áizebe.
aize-aundi, aize-aundixa. (Eibar) AIXE-AUNDI (EIB.). "Vendaval, ventolera. Aixe aundixakin kontuz, teillatua be airau leike". (SB Eibetno). Sin. aize-bolara, mendabal.» (SB Eibetno). Sin. aize-bolára, mendébal.
aizé-búrruka, aizé-búrrukia. (b). izena. Ekaitz baten aurretxoan edo, egon ohi den haize desberdinen arteko borroka. Pugna entre vientos de dirección diferente, que se da generalmente antes de las tormentas. Egundoko aize-burrukia dago ta danbarradan batzuk entzun biarrian izango ga.
aize-ezkútu, aize-ezkutúa. (b). izena. Haizetik babestua geratzen den lekua. Lugar protegido del viento. Udalaitzen aize-ezkutu baten jan giñuan amarretakua./ Aize-ezkutua izan ezkero urtero eitten die sagarrak. Sin. aize-gorde, aizebe Sin. aize-górde, áizebe.
aizegórri, aizegorríxa. (d). izena. Mendiak elurrez zuri daudenean-eta dabilen haize izoztua. Viento helado. Goazen sutondora, aizegorri au azurretaraino sartzen da ta.
aizéleku, aizélekua. (b). izena. Haizeak gogor jotzen duen parajea. Lugar donde corre mucho el viento. Elgetako arkupia, munduko aizelekuik aundiña.