Hiztegia
agurátu. (b). da aditza. AGURÉTU. Zahartu, zahar itxura hartu. Hacerse viejo, tener aspecto de anciano. Aspaldixan ikusteke neukan Lezarriko Gillermo, eta ziero aguratuta billau dot. Ik. agúrazartu.
agúrazar, agúrazarra. (b). izena. Goikoaren gauza bera, baina indartua. Iñok eztittu biar gure moduko agurazarrak.
agúrazartu. (b). aditza. Aguratu, indartua. Agurazartuta gero be egunero ibiltze zuan pasiuan. Ik. agurátu.
águro. (b). adberbioa. Bizkor, azkar. De prisa, pronto, ligero, rápido. Aguro etorri kaletik, eh./ Aguro jan platerian daukazuna. Sin. bizkor.
agurótu. (b). du aditza. AI. Martxa azkartu, bizkortu. Apresurar la marcha. Ai, ai! ankia zapaldu dostazula! ai ama!. (a). interjekzioa. AI AMATXO!. Larritasuna adierazteko interjekzioa. Ai ama!, labia emendatzia aaztu jat!
ai, áixa. (b). izena. Esnez, irinez eta azukrez egiten den ore gozoa. Papilla. Aixa gustora jaten giñuan umetan.
ai!. (a). interjekzioa. Min hartzen denean esaten den interjekzioa.
Ai, ai! ankia zapaldu dostazula!/Pausua ezpou agurotzen eztakitt ordurako aillegauko gan. ai ama!. (a). interjekzioa. AI AMATXO!. Larritasuna adierazteko interjekzioa. Ai ama!, labia emendatzia aaztu jat!
aiba!. (a). interjekzioa. AIBALA!. Ene ba! Harridurazko interjekzioa. Interjección de asombro. Aibá, ikusi zelako sonbrerua daroian Irenek./ —Enrikek azidentia euki dau. —Áiba. Esaldiaren hasieran aibá azentua; eta amaieran edo geldialdia egiten denean áiba. Ik. ára!.
aíba-diós!. (b). interjekzioa. Harridura adierazten duen esklamazioa. Exclamación que denota sorpresa. Aiba-dios, giltzak galdu jatak./ Atzo gabian etxera banajatuan eta, aiba-dios, kriston arratoizarra ataixan. Áiba diós, bi kolpetan esaten da jeneralean, baina jenioz esan ohi denean, aibadiós ere entzun daiteke.