Epele eta Epelerreka biak erabiltzen dira. Guk, oharkaben, mapan Epele jaso badugu ere, akaso egokiago izango lirateke Epela edo Epelerreka. Arrasateko toponimian Epela eta Epelerreka proposatu ziren. XIX. mende erdi ingurura arte Epela dokumentatzen da beti eta haandik aurrera Epele. Arane/Arana-ren pareko kasua da.

Kanpanzar eta Lasarte inguruan sortu eta tarterik handienean Bergara eta Arrasateren arteko muga egin ondoren, Epeleko biribil parean, Arrasate aldetik egiten du bat Debarekin.

Katastroan ere lekukotza dezente daude: ahoz gehienetan Erlatxa baina Erlaetxe eta Erletxeaga ere jaso da eta idatziz ere denetik: Erlacha, Erlaeche, Erlecheaga... Edozein modutan, Erlachaco lana (sic) eta Erlachaoste dokumentatzen denez eta ahoz ere Erlatxaoste jaso denez, garbi dago gaur egungo erabilera Erlatxagaren eta ez Erlatxaren ildotikoa dela, izan ere, Erlatxa balitz, Erlatxeko laua eta Erlatxoste litzateke. Bestalde, Bergara aldeko hiztegiaren arabera, Angiozar eta Uberan arrunta da erla. Arrasaten ere hala esaten da: erlak.

Amaierako A berezkoa du hitzak eta, beraz, deklinabideko kasu guztietan mantenduko du: Erlatxaga, Erlatxagak, Erlatxagari, Erlatxagan, Erlatxagako, Erlatxagatik, Erlatxagara