ezébe(z)

ezébe(z). 1. ezebe(z). (a). zenbatzailea. Ezer ere (ez).   Nada. Ori tta ezebez, igualak./ Eztot ezebe nai. Gazteei «eztot ezebez nai» entzuten zaie. Bigarren ez hori soberan dago, jakina 2. ezebez, ezebéza. (c). izena. La nada. Gutxi dala diñok? Ezebeza dok obia... Testuinguru honetan «bapeza» esaten da gehiago. Osintxuko Mertzedesek EZERREZA dio. Emakumia, orduan e, geizki bizi izen zan emakumia, geizki, oso geizki be. Ezerreza. Mugatu singularrian ia bakarrik. Ik. bapez, ez. ezebezéra etórri. (c). esapidea. Reducirse a la nada, mermar mucho. Perretxikuak zartaiñera botatakuan ezebezera etortzen die./ Sasoi baten aberatsak izan zien, baiña oiñ ezebezera etorritta dare. 3. ezebez, ezebéza. (c). adjektiboa. Kaxkarra, nanoa.   Poquita cosa, de poca valía o consistencia. Antonion semia? Azurra ta azala besteik ezta. Jesus, auraxe da gauzia ezebeza./ Zela izan leike personia ain ezebeza