dezente
dezente. DEXENTE. 1. dézente. (a). zenbatzailea. DEXENTE. Bastante(s). Jente dezente etorri da jaialdira./ Perretxiku dezente dago aurten. Izenaren atzean normalean, baina aurretik ere entzuten da, zuzena den ez dakidan arren: Dezente diru batu dou. Bakarrean ere bai: Dezente ikusten da minifaldia. Sekula ere ez adjektiboaz edo adberbioaz: "dezente politta", "dezente urriñ". Horrelakoetan: bastante politta, bastante urriñ, urriñ samar... 2. dézente, dézentia. (b). adjektiboa. Handi samarra. Bastante grande. Zaparrara dezentia ein ddau./ Mozkor dezentia arrapau giñuan atzo.
3. dézente, dézentia. (b). adjektiboa. Itxurazkoa, on samarra. Aceptable, decente. Eztaukat erropa formalik, jertse au da dezentiena.