Hiztegia
naiko, naikúa. adjektiboa. Hitz konposantuaren bigarren zati bezala(-NAÍKO, -naíkua) nahi duena, pretenditzen duena. Barregarri-naiko liburu bat egin dau, baiña graziaik eztaukanak eztauka./ Aundi-naiko etxia dauka, baiña estilo gutxikua.
náitta. (a). adberbioa. Apropos, berariaz. Queriendo, a propósito. Mutikuak naitta apurtu dau florerua./ Naitta be ezin dda alako kertenkerixaik eiñ. Sin. aprópos. náitta náiez. (b). adberbioa. Derrigor. A la fuerza. Biar Donostiara joan biarra daukat naitta naiez. Azen.: náitta naiéz ere bai. Sin. gure eta gure ez (Lein.). Sin. derrigor. náitta naiézko, náitta naiezkúa. (b). izenlaguna. Condición necesaria, "sine qua non". Lan ontarako naitta naiezkua da euskeria. Sin. derrigorréko.