Hiztegia
láuso. 1. lauso, lausúa. (d). izena. Kristalean pegatzen den lurruna edo zikinkeria, ondo ikusten lagatzen ez duena. El vaho o la suciedad que se pega al cristal y que no deja ver bien. Bentanako kristalagaittik pe esan izan zan lausua, lurruna, zikiña ero zera. Zikiñakin be egon leike lausotuta. Klem./ Antiajo onei lausua eitte jakue eta ezta ezer ikusten.
2. lauso, lausúa. izena. Aidean geldi geratzen den hautsa edo lurruna. Gari joterakuan egundoko lausua eitte zan, ixa alkar ikusten etzala. lausúa eiñ. (d). zaio aditza. Nublarse la vista. Eztakitt ze pasatzen jatan; ointxe be lausua ein jat bistan. Ik. gandu.
lausótu. (d). da aditza. Kristal bat lurrundu edo zikindu. Empañarse o ensuciarse un cristal. Lapiko lurrunakin ziero lausotu die kristalak./ Kristala zikiñakin be egon leike lausotuta.