Hiztegia
2. káskar. 1. kaskar, kaskárra. (b). adjektiboa. Eskasa, nanoa, kalitate gutxikoa. Gauzez, batik bat. Malo, de mal tamaño, de mala calidad. Aurten oso kaskarrak dare gaztaiñak./ Sueldo kaxkarra dauka./ Egualdi kaxkarra ein zoskun atzo. Ant. koskor. 2. kaskar. (c). adberbioa. Gaizki. Mal. Oso kaskar dabill aurten Reala./ Oso kaxkar portau ziñan nerekin. Sin. koskor.
káskara. 1. káskara, káskaria. (b). izena. Lokotxa, artakaskara. Mazorca desgranada. Kaskara batekin igurtzixaz aletzen da artua.
komentario 1 Sin. artákaskara. kaskarati erten. esapidea. (Antzuola) "Neskatilla edo mutiko bat neska edo mutill egin. (Lar Antz)
Orrek erten dau kaskarati." (Lar Antz) káskaratik endréauta egon. (c). esapidea. (eufemismoa.) Zoratuta egon.
2. káskara, káskaria. (c). izena. Zenbait landareren azala. Cáscara. Gero liñua labian berotu ta kaskaria kentzen jakon. Aniz.
3. kaskara. Ik. piñú-káskara.
kaskára-bátze, kaskára-bátzia. (c). izena. Ilaretan jarritako artakaskarak azkarren batzean datzan herri-kirol ezaguna. Sin. txokor-batze (Eib.).