Hiztegia

A | B | C | D | E | F | G | I | J | K | L | M | N | O | P | R | S | T | U | V | X | Z
ádar. 1. adar, adárra. (a). izena. Cuerno. adár-joka. (b). adberbioa. Tomando el pelo. Orrek beti alkarri adar-joka dabitz. adar-jotéille, adar-joteillía. (b). adjektiboa. Adarra jotzea gustatzen zaiona. Adar joteille amorratua zuan ire aittajuna. adar-soiñu, adar-soiñua. (b). izena. Norbaitek adarra jo eta jo diharduenean, sekulako adar soiñua darabilela esan ohi da. Afalostian, azelakotxe adar-soiñua entzun biar izan zeban nobixuak./ Au dok adar-soiñua; belarrixak ixtia onena. Adar-soiñua entzun edo erabili, batik bat. adárra jo. (a). esapidea. Tomar el pelo. Adarra jote jostek bibotia laga dotelako. 2. adar, adárra. (a). izena. Rama de árbol. Piku adarra apurtu eta lurrera jausi zan. Sin. arráma. Ik. mádal.
adárbakar, adárbakarra. (b). adjektiboa. Adar bakarra duena.   De un solo cuerno. Esne-beixa primerakua zuan adarbakar aura, uztarrirako gauza ez bazan be.
adárdun. 1. adardun, adardúna. (b). adjektiboa. Cornudo, -a, que tiene cuernos. Adardunak die adarixak. 2. adardun, adardúna. (b). adjektiboa. Que tiene ramas.