órde
órde. 1. orde, ordía. (b). izena. Emandako gauza, egindako fabore edo lan, edo halako gauza bategatik itzultzen dena. La compensación por el trabajo o favor realizado. Kristala apurtu bajatzu emoixozu ordia. ORDIAZKUA EIÑ entzun izan da gehiago ORDÍA EIÑ eiñ edo ORDEZK Sin. ordézko, ordiázko. ordían emon. (c). esapidea. ORDEZ EMON. Zerbaiten ordez eman. Terreno puxketa bat emun gontsen, da erek ixko potolo bat ordian. 2. orde, ordía. (c). izena. Norbaiten edo zerbaiten lekua betetzen duena. Sustituto. Joxe soldau joan dok eta aren ordia eztok datorren illerarte lanian asiko. Sin. ordeko. Sin. ordézko, ordiázko. Ik. aitta-órde, ama-órde.