1. miru
1. miru, mirúa. (b). izena. milvus milvus. Milano. Miruak sarri ibiltzen zien zeruan bueltaka, txitan bat nun arrapauko. Hemengo hegazti harrapari ezagunena. Don.k dio nabarrari MIRU deitzen zaiola soilik, eta zurixkari MIRUZURI. Sin. buztan-urkilla, abendu (Eib.). Sin. miru-urkilla. Ik. abéndu.