ikára
ikára, ikaría. (b). izena. Dardara. Temblor (sea por miedo, frío, etc.). Ikara demasa dauka esku bixetan./ Ate-otsa entzun zanian azurretaraiñoko ikaria sartu jatan. Sin. dardára. Ik. lurríkara, orríkara, otzíkara. ikára eiñ. 1. ikara eiñ. (c). du aditza. Moverse un poco. Armaixua mobidu nai izan dot baiña eztau ikaraik pe eitten./ Goiz guztia tabernan egoten da ikaraik pe egin barik.
2. ikara eiñ. (c). aditza. Estremecerse, temblar. Dinamitiak esplotau dabenian etxe guztiak ikara ein ddau. ikára éindda égon. 1. ikara eindda egon. (c). Eraikuntza bat mugitua egon. Estar movido el esqueleto o la base de una construcción. Etxia desalojau dabe, ikara eindda dago itxuria ta. 2. ikara eindda egon. (c). esapidea. Pertsona bat zoro samartua egon. Etxakixat, baina Karlos puxkat ikara eindda dagola uste juat.
3. ikara eindda egon. (c). esapidea. Hunkituta.
Andolin bezperan il zan eta danok genden ikara eindda. ikára eráiñ. (c). dio aditza. Hacer mover, hacer temblar. Ezetz ikara eraiñ eun kiloko arri orri./ Lurrikariak etxe guztiei ikara erain dotse.
ikáraz. (d). adberbioa. Dardaraz. Temblando Otzak ikaraz nago.