éstu
éstu. 1. estu. (a). adberbioa. Prieto. Oso estu dauzkat zapatak.
2. estu, estúa. (a). adjektiboa. Estrecho, -a. Bide estua dago zuenera.
fiua baiño estuaua izan. esapidea. Oso pertsona estua, iharra, izan. Neska, eskerrak erropia haundixa eruaten daben, bestela, ikusi bez; fiua baiño estuagua don-eta. (TSE Berb)
3. estu. (a). adberbioa. Larri. Con apuros. Estu ibiltzen da diruz.
estu artu. (c). esapidea. Ik. lárri ártu. éstu-estúan. (c). esapidea. En caso extremo. Orrek zigarruai lagatzia baiño naixao leuke, estu-estuan, janai lagatzia. Ik. estúasunian. larri tta estu. (b). esapidea. En apuros. Larri tta estu nabill estudixuekin.
4. estu, estúa. (b). adjektiboa. Pertsona zuzenegi eta eskrupulotsuengatik esaten da. Gizon ona da baiña estuegixa bizimodu onetarako.