bertáko
bertáko. 1. bertako, bertakúa. (a). izenlaguna. Hemengo, horko eta hango-ren indartzailea. (Emengo) bertako jentiak etzeban autopistaik nai./ (Ango) bertako mutillak organizau zeben dana.
2. bertako, bertakúa. (b). izenlaguna. Propio del lugar, autóctono. Uberako frontoian lelengo bertakuak dauke deretxua ta gero kanpokuak./ Bertako ardaua eran giñuan.
bertáko eiñ. (b). esapidea. Kanpotik bizi izatera etorri (edo kanpora joan) eta herriko egin, bertakotu. Naturalizarse. Frantziara joan zan da bertako ein zan./ Kriau etorri zan Naparruatik eta bertako eindda dago.
joan da bertakúa. (c). esapidea. Nongoa zara? galderari ihes egin nahi zaionean hala erantzun ohi da, umorez.
-Nongoa zara? -Joan da bertakua.