afái
afái, afáixa. (a). izena. AFÁRI, APAI. Cena.
AFÁRI, afaríxa. (a). APÁI, apáixa. (d). Dagonian dagontxua, nere gizontxua, eztao afarik eta autsi moltzua. esaera. Jateko ezer ez zegoenean esan ohi zen. (Lar Antz).
afái izéna eiñ. (c). esapidea. Afari arin bat egin. Cenar ligero. Afaldu eztakitt, baiña afai izena ein ddou beintzet. afái legía eiñ. (c). esapidea. Afaltzeko ohiturarekin konplitu. Goikoak gutxi jan dela esan nahi du. Honek ere bai, testuinguru batzuetan, baina ez nahi eta nahi ez.
afái pasaría eiñ. (c). esapidea. Afaldu.
Laister, afari pasaria ein eta estudixatzera juan biot./ Eztou betekara aundirik eiñ, baiña afari pasaria einddou behintzet eta Inoiz badu honek ere arin afaltzearen zentzua. afáittan. (c). adberbioa. Cenando. Atzo afaittan gendela argixa joan zan./ Oiñezkero afaittako ordua izango da./ Biar tia Maria dator afaittara./ Afaittatik etara eben medikua./ Zer preparaukot afaittarako? afáittan, afaittáko, affaittátik, afaittára, afaittaráko: Afaltzen, afaltzeko (izl.), afaltzetik, afaltzera, afaltzeko. Goiko formak galduz doaz eta ordez afaltzen, afaltzera, etab. nagusitu dira.